Jare Gody

Witam was w tym świętym borze.
Witamy cię świętoborze (zutiborze)!

Nastała równonoc, a wraz z nią Wiosna, od dziś Słońce wznosi się coraz wyżej, a dzień staje się coraz dłuższy i dłuższy od nocy. Nastał czas, kiedy puściły mrozy i ciała nasze i dusze mogą chłonąć życiodajne promienie. Podobnie energię czerpać będzie Ziemia, która teraz brzemienna, niedługo wypuści pierwociny. Świeża po zimowym śnie, poddając się deszczom i Słońcu, pięknieje z dnia na dzień. Umajona jasną zielenią, świeżą i obfitą. Z ożywionego tańca życia z Matką Ziemią – Mokoszą – powstają płody, które dzięki pracy ludzi przyniosą nam dostatek. Odradza się Natura, przyroda i odradza się nadzieja, a wraz z nią szczęście.

Wiosna jest też czasem burz i piorunów, tego potężnego żywiołu, dawcy okrutnej energii. Perun uderza swym młotem rozjaśniając nieboskłon energią piękniejszą niż Swarożycowy ogień.

Jak nasi Ojcowie drzewiej, tak my dziś w Ziemi Lechickiej, dumni i pomni swej słowiańskiej Tradycji, wznosić będziem modły ku Bogom, Żywiołom, Naturze. Równonoc w wielkim cyklu słonecznym przynosiła ulgę w życiu naszych przodków, odradzając nadzieję na nieodległe zbiory, tak i teraz Natura dostarcza swej bujności. Dzisiejsi dawcy żywności, jak nasi Ojcowie przystępują do prac polnych. My zaś wzywając Bogów, złożym trzebę należną Naturze i obiatę, by móc prosić o szczodrość.

NASTAŁY JARE GODY

W ten dzień Ojcowie nasi czcili, a my, podtrzymując ów zwyczaj, czcimy i dzisiaj przodków naszych i Ojców. Gościmy i witamy przybyłych z Nawii, ofiarowując im ogień dla ogrzania i strawę i napitek ku pokrzepieniu, palmy grumadki ku ich pamięci.

(podpalamy znicze)

Sława Wam Ojcowie!
Sława Wam Przodki!

Żerca I: Nastały Jare Gody! Utwórzcie krąg, silną Zadrugę, by nic z zewnątrz nie miało doń dostępu, ni żadna siła nie rozerwała go od środka.

Żerca obchodzi krąg hałasując kołatką dla odstraszenia złych mocy, po czym sypie w krąg sól.

Żercy zamykają mieczami krąg.

Żerca I: „Ogińku święty, skarbiczku boży, nie dajże nas też nigdy zubożyć”

Wszyscy żercy: „Ogińku święty, skarbiczku boży, nie dajże nas też nigdy zubożyć”

Żerca I
: Przyjm w swe ciało trzebę należną Bogom, abyśmy mogli przywołać ich w ten krąg. Świętowicie, Perunie, Silni Panowie, przyjmijcie naszą trzebę i przybądźcie z mądrością i grzmotem. Leję do świętego ognia wszechwieczny miód, który wspomaga przenikliwość, umysłu, jest źródłem poezji, wzmaga siłę i zapał bitewny.

Żerca II: Swarogu, Swrożycu, ogniu niebieski i ogniu ziemski, Ojcze i Synu. To wy dajecie życie i bezpieczeństwo, aleście tacy okrutni w gniewie, przyjmijcie naszą trzebę i przybądźcie.

Podpalana jest swarga.

Żerca III: Dadźbogu, dawco dostatku, niechaj Twoja przychylność będzie przy nas po wieki. Przyjm naszą trzebę i przybądź. Składam w święty ogień ten kołacz, jako symbol dostatku.

Żerca IV: Trzygłowie, Welesie, pilnujący dobytku, pilnujący Nawii i słuchający przysiąg, przyjmijcie naszą trzebę i przybądźcie.

Żerca składa w ogień kość.

Żerca II: Mokoszo, Bogata Święta Matko, wilgotna ziemio rodząca płody, tobie należy się wdzięczność. Przyjm naszą trzebę i przybądź.

Żerca wylewa mleko na ziemię i do ognia.

Żerca III: Rgle, któryś zbożem, abyś upodobał sobie tę ziemię i osiadł tu. Przyjm naszą trzebę i przybądź. Składam dla Ciebie w Święty Ogień Twe dzieci.

Składa w ogień ziarna.

Żerca IV: Chorsie, któryś teraz krócej panujesz, prowadź nas i teraz pośród nocnych dróg. Przyjm naszą trzebę i przybądź.

Rzuca kaszę w powietrze.

Żerca I: Bogowie przybyli, poczujcie ich i ciałem i wnętrzem. Oto oni

Wszyscy: Wszechobecni!!!

Żerca I: Złóżmy obiatę, abyśmy mogli prosić o los lepszy, który nie jest zapisany, a zależny od nas samych i przychylności Natury. Pomnijcie, jak prze wola taka dola!

Wszyscy: „Dolo, Dolo moja, sądzona i nie sądzona, proszę Ciebie, chodź do mnie wieczerzać”

Żerca I: „Dolo, Dolo moja, sądzona i nie sądzona, proszę Ciebie, chodź do mnie wieczerzać” „Ja Ci składam obiatę, a ty daj szczęście”. Przyjm i miód i chleb i płótno i ryby abyśmy mogli prosić Cię o dostatnie bytowanie w tym roku. Składa je w ziemię. Przyj i jaja te kraszone, które jako ty z pozoru martwego, dają życie. Przyjm ten symbol odrodzenia Wszechświata! Pisanki w ziemię.

Wszyscy Żercy biorą jajo, skorupki wrzucają w ogień, gryzą i resztę jaja dodają do ognia.

Żerca II: Teraz, gdyś nakarmiona, niechaj lędźwie Twoje otworzą się i poddadzą zapładniającemu Słońcu i Deszczowi. Pocznij!

Wbija drewniany fallus w ziemię.

Żerca III: Niechaj wiosenny deszcz przyniesie i wam siłę i wróży potomstwa moc.

Kobieta kropi zgromadzonych wodą.

Żerca IV: Pomłość ta, różdżka wiosenna, niech wygna z was słabość i zastanie zimowe, a doda wigoru i twórczości siły.

Kobieta smaga zgromadzonych witką wierzbową.

Żerca I: Wzmocnijcie ciała swe i wnętrza kosztując z dostatku życia.

Żercy urywają kołacz.

Wszyscy: Sława!

Zapijcie miodem mocnym, aby życie Wasze było tak słodkie jak on.

Żercy piją miód.

Wszyscy: Sława!

Niechaj krąży zdrawica.

Wszyscy zgromadzeni kosztują kołacza i miodu.

Żerca I:
Sława Wam Bogowie, żeście przy nas stanęli! Dziękujemy wam, Sława! Krąg Zadrugi przetrwał, rozepnie się teraz, lecz nich nie rozpadnie i trwa po wieki. Sława! Zacznijmy pir ku czci Słowiańszczyzny!

 

 

obraz źródło: http://cosmopolis10.blogspot.com/2012/03/marzanna.html

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *